Długo zastanawiałam się, czy poruszyć dzisiejszy temat. Napisałam ten tekst kilkadziesiąt dni temu i nie wiedziałam, czy zdecyduję się go publikować. 

Czuję jednak, że ten temat właśnie w tym kontrowersyjnym kontekście, próbuje ujrzeć światło dzienne, więc postanowiłam się tym podzielić.

Czytając poniższy tekst, bądź uważna, na to, co on w Tobie porusza i nie obawiaj się przerwać czytania, kiedy poczujesz, że to dla Ciebie trudne…

Utknięcie. 

Wiele z nas zna doskonale stan utknięcia w widzeniu tego, czego doświadczyłyśmy ze strony rodziców. Wytykamy im błędy, oskarżamy, że dali czegoś za mało. 

Jesteśmy tak skupione na swojej perspektywie, że często nie przychodzi nam na myśl, że każda moneta ma dwie strony, które postaram się pokazać, wykorzystując fikcyjną postać córki i ojca, którzy odzwierciedlają postawy nie tak rzadko spotykane. W przedstawionym przeze mnie przykładzie dodatkową trudnością jest osadzenie go w obszarze tabu, które jest ogromne, a które warto byłoby rozbrajać, tak żebyśmy mogli zacząć o nim otwarcie opowiadać.

Córka – ojciec był zimny i nieobecny. Kiedy mama odeszła, tak bardzo potrzebowałam, żeby mnie przytulił. Brakowało mi ciepła i miłości z jego strony. Na wszystkie moje próby otrzymania od niego, choć namiastki uwagi, reagował złością lub milczeniem. Tak bardzo go potrzebowałam.

Ojciec – tak bardzo ją kocham. Serce rozpadało mi się na miliony kawałków, kiedy ona potrzebowała mojego przytulenia, ale nie mogłem jej tego zrobić. Moje myśli były takie brzydkie, że powodowały we mnie obrzydzenie i dosłowny fizyczny ból. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym zrobił jej krzywdę. Jedynym, co mogłem robić, było odtrącanie jej. Ból który wewnątrz czułem, rozrywał mi serce i ciało, które reagowało złością. 

Zasadniczym pytaniem w tym miejscu jest, jak to, co dzieje się w ojcu, zmienia perspektywę córki?

Diametralnie, prawda?

Kiedy mówię, że innych ludzi znamy, tylko takich, jakich nam siebie pokażą, właśnie to mam na myśli – to nie jest cała prawda o nich. Dotyczy to zarówno dzieci jak i dorosłych. 

Wielu ojców w podobnej sytuacji nie będzie nawet świadoma tego, co się w nich dzieje. Nie będą umieli złapać tego, co myślą. Jedyną namacalną reakcją, będzie chłód emocjonalny, za który będą siebie obwiniać. Za który będzie ich obwiniało społeczeństwo. 

Chodzi o to, że choć nie wiemy, co przez lata było po drugiej stronie, możemy dać sobie to, czego nie otrzymałyśmy. Mamy niepełny obrazek tego, co wnosili do relacji z nami nasi rodzice, ale nie to jest najistotniejsze. Najważniejsze dla nas jest to, że wchodzimy w dorosłość z niepełnym obrazkiem tego, co nam to zrobiło. To ten obrazek potrzebujemy uzupełniać. 

Nie chodzi o rozdrapywanie obrazu rodziców. Chodzi o uzupełnienie tego, czego doświadczałyśmy o emocje i odczucia w naszym ciele.

*Jeśli ktokolwiek ma szansę dotrzeć, co kryje się pod chłodem emocjonalnym ojca, jest tą osobą ojciec. Nota bene jest on również jedyną osobą, której ta wiedza jest potrzebna, by na przykład nie obwiniać siebie o to, czego nie był w stanie dać swojej córce lub/i zacząć wnosić do relacji z nią inną jakość.

Oczywiście to zupełnie nie oznacza, że córka powinna umniejszać temu, jak doświadcza swojego ojca i jak to, na nią wpłynęło. To jej prawda, którą z perspektywy bycia dorosłym człowiekiem, potrzebuje uznać i pozwolić jej wybrzmieć. Tym, co warto jednocześnie robić, jest zwracanie uwagi na słowa, których w opowieści o swoim dzieciństwie używamy:

• Zamiast – ojciec był zimnym człowiekiem, lepiej powiedzieć –ojciec był wobec mnie zimny.
• Zamiast – on odtrącał ludzi – czułam się odtrącona.
• Zamiast – nie chciał mnie przytulać – brakowało mi jego przytulania. 

Te wyboldwane wersje zdań, nie są prawdą o ojcu. One są prawdą córki i o to w tym wszystkim chodzi. Ona ma do nich prawo. Jej zadaniem jest je uznać – zobaczyć/wyzłościć się/ opłakać. To droga w kierunku wewnętrznego spokoju.

Tymczasem często jest tak, że wolimy negować swoje doświadczenie. Wydaje nam się, że znamy jedyną słuszną prawdę i jesteśmy przekonane, że rozwiązaniem jest jej wygłaszanie lub/i umniejszanie jej lub/i podążanie w kierunku przeciwnym, do tego, który poznałyśmy we własnym dzieciństwie. 

Nie znam innego sposobu na życie w zgodzie ze sobą, niż podążenie właśnie do miejsc, które najbardziej krwawią. W przeciwnym razie zmuszone jesteśmy udawać kogoś, kim nie jesteśmy.