Dość powszechną opinią w dzisiejszych czasach jest, że rodzicielstwa można się nauczyć. Spotykam nawet głosy, że powinny istnieć szkoły kształcące przyszłych rodziców.

Zapisz się na kurs, trening, szkolenie, a my pokażemy Ci, co zrobić, by twoje dziecko wychodziło z domu bez krzyku, by sprzątało w pokoju i odrabiało lekcje. Nauczymy cię jak mówić, jak słuchać, bo samo słuchanie i mówienie nie wystarczy, musisz wiedzieć, jak to robić, by dziecko zaczęło z tobą współpracować.

W każdym z tych zdań słyszę manipulację. Każde podszyte jest podmiotowym traktowaniem drugiego człowieka. Każde bazuje na założeniu, że bez tych umiejętności, dziecko z nami nie współpracuje, że współpraca ma miejsce wtedy, gdy dziecko wykonuje względnie spokojnie to, o co prosi go rodzic. W każdym ukryty jest przekaz, że skoro dziecko krzyczy, buntuje się, nie wykonuje poleceń, to rolą rodzica, jest znaleźć sposób, by zachowywało się, tak jak chce rodzic.

 

Dzieci współpracują z rodzicami w każdej minucie dnia. Współpracują wtedy, gdy zachowują się w sposób przez rodziców pożądany i wtedy, gdy ich działania nie idą w parze z tym, czego byśmy sobie życzyli. Celem proponowanych rodzicom metod wychowawczych nie jest zwiększenie współpracy dzieci z rodzicami. Nie da się bardziej współpracować. Współpraca albo jest albo jej nie ma i w relacji rodzic-dziecko, ze strony dziecka ma ona miejsce zawsze. Ich (metod wychowawczych) celem jest podporządkowanie sobie dziecka, choć nikt wprost tego tak nie nazywa.

 

Jako rodzice nie powinniśmy szukać sposobów na zwiększenie dziecięcej współpracy, tylko uczyć się ją dostrzegać w tych wszystkich momentach, kiedy wydaje nam się, że dziecko powinno zachowywać się inaczej.

Dzieci nie współpracują z metodami ani „sztuczkami” wychowawczymi. One współpracują z tym, co pod tymi działaniami ukryte. Jednocześnie każde dziecko da się zmanipulować tak, by było spokojniejsze, chętniejsze do działania, którego oczekuje rodzic, ponieważ gdy rodzic odwraca uwagę od siebie i skupia się na dziecku, ono zrobi wszystko, co w jego mocy, by jego rodzic był z siebie dumny i zadowolony.

Owszem, każdy dorosły, którego spytasz o radę, zna działania, które skłoniły jego dziecko do określonego zachowania. Znają je rodzice autorytarni (tych nie chcemy powielać) i znają je rodzice nowocześni, a najwięcej takich metod znają specjaliści pracujący z dziećmi i wiele z tych działań jest skutecznych.

Tylko czy o to chodzi w rodzicielstwie?

  • Co mówi do nas dziecko, ociągające się przy porannym wstawaniu do szkoły?
  • Co mówi dziecko, które wybiera tylko określone potrawy?
  • Co mówi dziecko, które najpierw zaprasza nas do wspólnej zabawy, by po chwili się oburzyć i zacząć grymasić w sposób, którego nie możemy wytrzymać?
  • Co mówi dziecko, które nie odrabia lekcji?
  • I co mówi dziecko, które nie chce sprzątać w pokoju?

Wielu z tych odpowiedzi nie poznamy, jeśli wykazaliśmy się wytrwałością i udało nam się znaleźć skuteczną metodę, skłaniającą dziecko do pożądanego przez nas zachowania.

Tymczasem wiele z tych odpowiedzi, było cennych przede wszystkim dla nas, bo były wołaniem dziecka – kim jesteś mamo? Dlaczego budzisz mnie rano do szkoły, skoro nie lubisz tego robić? Dlaczego bawisz się ze mną w teatrzyk, skoro nienawidzisz tej zabawy? Dlaczego tak bardzo zależy ci na lekcjach, skoro masz tak złe zdanie o systemie szkolnictwa?

Mamo, kim jesteś, gdy nie odgrywasz roli, którą wydaje ci się, że powinnaś odgrywać w jakiś określony sposób?!

Za każdym razem gdy uczysz się jakiegoś określonego sposobu komunikacji lub postępowania, by dziecko „bardziej” z tobą współpracowało, odciągasz uwagę od siebie.

Właśnie dlatego, zamiast kończyć kolejny kurs bycia rodzicem, ucz się tego po prostu w relacji ze swoim dzieckiem. Popełniaj błędy, fakapy i pozwól sobie na bycie czasami wystarczająco beznadziejnym rodzicem. Podejmuj nietrafione decyzje, błądź i miej świadomość, że bez względu na to ile błędów popełnisz, dopóki prowadzą Cię one do Ciebie, to wszystko jest jak najbardziej okej. Jeśli tylko nie utykasz w poszukiwaniu sposobów na swoje dziecko, dopóty każdy z Was czerpie z tej relacji. 

Gdyby ta mama dostrzegła ten jeden szczegół byłyby w tamtym momencie naprawdę blisko, a tak…

....Stała za mną mama z córką około 3 lat. Kolejka przesuwała się wolno, więc dziewczynka radziła sobie tak, że podeszła do jednego z kontenerów  z zabawkami, który stał przy kasie i wyciągnęła z niego pluszowego zwierzaka. Uśmiechnięta, podeszła szybkim krokiem do...

Na (nasze) szczęście nasi rodzice nie wiedzieli, że są patologiczni

Jeśli czytasz mnie regularnie, wiesz już pewnie, że nie jestem zwolenniczką zbytniego podążania rodziców za wiedzą. Mam ogromne zaufanie do niewiedzy, która wydaje mi się w wielu codziennych sytuacjach cenniejsza. Nie wiedząc, możemy bowiem patrzeć na drugiego...

Czy nazywanie dziecięcych emocji to naprawdę dobry pomysł?

Ile razy słyszałaś poniższe wskazówki? Jak bardzo w nie wierzysz? Jak bardzo jesteś przekonana, że to właściwy kierunek? Nazwij emocje, dziecka. Porozmawiajcie o tym, co się stało. Wspólnie zastanówcie się, jak inaczej mogło zareagować. Podążamy w kierunku tych...

Rodzina to mama i tata

Wiele kobiet (też do nich należałam) jest przekonanych, że wie najlepiej, co dziecko powinno jeść, o której spać, jak je ubierać, czym i jak je karmić, jak spędzać z nim wolny czas, czym i w co się bawić, itd. Oczekujemy od swoich mężów/partnerów, że będą wykonywali...

O kogo właściwie chodzi – o nas, czy o dzieci?

Tematem przewodnim kilku ostatnich wpisów, było  zaufanie do dzieci. Zaufanie, dzięki któremu one mogą wzrastać w samodzielności. Życie podsunęło mi historię, która doskonale wpisuje się w temat i krótko po tym, jak się wydarzyła, postanowiłam się z Wami nią...

Rodzicu, nie odbiearaj dziecku radości z czerwonego paska na świadectwie

Coraz głośniej mówi się i pisze o tym,  by rodzice nie nawoływali o czerwone paski. Krytyków świadectw z czerwonym paskiem nie brakuje. Uważają oni, że czerwony pasek o niczym nie świadczy, że nikt nigdy dziecka o niego nie zapyta, że nie determinuje on kariery...

Postępując w taki sposób, blokujesz dziecku dostęp do jego uczuć

Wchodząc do salonu fryzjerskiego, rzucił mi się w oczy chłopiec na oko 6-7 lat, z miną naburmuszoną, niepozostawiającą wątpliwości, że to, co dzieje się z jego głową nie bardzo mu się podoba. Na kanapie dla oczekujących oraz dla współtowarzyszących siedziała mama...
error: Nie kopiuj!